Dit zingen mijn dochters bijna ieder weekend als wij de afslag Warmond nemen op de snelweg.
En ook eindelijk wordt het gezellig met andere kindjes. Ze zijn maanden lang met mama of met papa geweest toen er nog niets te beleven viel. Ze vonden er toen ook niks aan. Papa vaak met opa en 2 ooms die maar bezig waren. Mama die maar met een duimstok liep om alles weer eens op te meten. En dan was het er ook nog koud. Maar dit afzien heeft wel iets opgeleverd.
Ik was zelf een aantal weken niet geweest. Ik was even helemaal stil (dit is vrij bijzonder in mijn geval). Er moet nog zoveel gebeuren. De heg moet gaan groeien, bestrating nog worden afgemaakt, verder de tuin beplanten, grote buitentafel maken, afwerken van de onderkant van het chalet (ja sorry ik vind het echt geen caravan meer), ect.
Ja ook aan de binnenkant moet er nog het een en ander worden gedaan. Stopcontacten zijn inmiddels geplaats. De vloer wordt in dezer dagen geleverd. Ja ja en dan het inrichten beginnen. Zoals je kunt zien kon ik het niet laten om alvast iets in het raamkozijn te zetten. Maurice stond al hoofdschuddend te lachen: "Je kan het niet laten". Nog even wachten en dan gaat mijn werk beginnen. Ik hou jullie op de hoogte.
Liefs Suzanne
